01 ธ.ค. 2563 | 18:58 น.

เบน กิบบาร์ดวง Death Cab for Cutie: เลิกเมาเพราะกุญแจบ้านหายแล้วมาวิ่งเทรล

“ผมตื่นนอนตอนบ่าย เตรียมตัวไปเล่นคอนเสิร์ต พอเล่นจบก็ดื่มเหล้าสังสรรค์” วิถีชีวิตของเบน กิบบาร์ด (Ben Gibbard) วนเวียนอยู่อย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยหน้าที่นักร้องนำของวง Death Cab for Cutie วงร็อคจากอเมริกันที่มีแฟนเพลงอยู่ทั่วโลก ที่มีเพลงดังอย่าง I Will Follow You into the Dark, Soul Meets Body และ Transatlanticism การเดินทางไปเล่นดนตรีตามที่ต่าง ๆ ทำให้เขาต้องห่างจากบ้าน บวกกับความเบื่อหน่ายที่ต้องเล่นเพลงเดิม ๆ ทุกคืน เขาจึงใช้เหล้าเป็นที่พึ่งเพื่อคลายเหงา แต่ค่ำคืนหนึ่งหลังจากเมามายอย่างหนัก เขากลับถึงบ้านตอนตี 3 และต้องใช้เวลามากมายในการหากุญแจเข้าบ้าน เขาเหนื่อยล้าและผิดหวังกับตัวเอง ทำให้เช้าวันนั้นเขาตื่นขึ้นพร้อมกับความคิดที่ต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเอง “ผมคิดได้ว่าไม่มีทางแน่ ๆ ที่ผมจะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป” ด้วยภาระหน้าที่ที่ต้องทำอัลบั้มใหม่ในอีกไม่กี่เดือน เขารู้ว่าตัวเองมีปัญหาและไม่อยากสร้างภาระให้กับเพื่อนร่วมวงด้วยพฤติกรรมเช่นนี้ ตอนนั้นเขาคงไม่รู้ว่า ความคิดนั้นจะเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิต จากเจ็บปวดสู่เสพติด “การวิ่งไม่เคยอยู่ในความคิดผมเลย” เบนกล่าวเอาไว้ เขาเริ่มต้นเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยการออกกำลังกายในยิมเพื่อดูแลสุขภาพ แต่การเล่นเครื่องออกกำลังกายในร่มเพียงอย่างเดียวทำให้เขาเบื่อหน่าย “งั้นลองออกไปวิ่งสัก 2 ไมล์ (3.2 กิโลเมตร) ละกัน” เขาคิดท้าทายตัวเองด้วยการออกไปวิ่งรอบ ๆ ที่พักของเขาในเมืองซีแอตเทิล และสิ่งที่เขาได้รับคือความเจ็บปวด “ร่างกายต้องเกลียดผมแน่ ๆ” เขาเล่าถึงอาการเจ็บปวดไปทั่งร่างกายหลังจากการวิ่ง ทั้งเข่า ข้อเท้า หน้าแข้ง การจะวิ่งให้ได้หนึ่งไมล์มันช่างยากเย็นซะเหลือเกิน สิ่งเดียวที่ทำให้เขาตัดสินใจวิ่งต่อโดยไม่เลิกราไปเสียก่อนคือความดื้อ ความมุ่งมั่นของเขาที่ต้องการจะเปลี่ยนพฤติกรรมเดิม ๆ จากสองไมล์สู่สามและสี่ไมล์ จนเวลาผ่านไป 3 – 4 เดือน เขาก็เริ่มสัมผัสความรู้สึกที่เรียกว่า Runner’s High “ความรู้สึกแบบนี้นี่เองที่คนเขาพูดถึงกัน” เขาพูดถึงความสุขในการวิ่ง เมื่อสมองหลั่งสารแห่งความสุขออกมา (Endorphins กับ Endocannabinoids) พอสัมผัสความรู้สึกแบบนั้น เขาก็เริ่มเสพติดวิ่งแทนการดื่มเหล้า “การวิ่งไม่เคยอยู่ในความคิดผมเลย” แต่เขาก็หนีมันไปไม่พ้น เพราะจากจุดเริ่มต้นแค่ 2 ไมล์ ทำให้เขาก้าวสู่เป้าหมายใหม่ที่ท้าทายกว่าเดิม

สร้างแรงจูงใจด้วยมาราธอน ปี 2011 สามปีหลังจากเริ่มต้นวิ่ง เบนอยากสร้างแรงจูงใจให้กับตัวเอง เพราะการวิ่ง 10-16 กิโลเมตรไม่เพียงพอต่อความต้องการของเขาอีกต่อไป เขาจึงตั้งเป้าหมายที่ท้าทายขึ้นด้วยการวิ่งมาราธอน (ระยะทาง 42.195 กิโลเมตร) ที่งาน L.A. Marathon 2011 การวิ่งมาราธอน ไม่ใช่แค่อยากวิ่งแล้วทำได้เลย เขาซื้อหนังสือมาศึกษาและซ้อมวิ่งมาราธอนด้วยตัวเองอย่างเคร่งครัด “ผมสนุกกับมัน และเฝ้ารอให้ถึงวันแข่งเร็ว ๆ” แม้จะมีอุปสรรคในเรื่องเวลา ที่ไม่ค่อยมีเพราะต้องเดินทางออกทัวร์กับวง แต่เมื่อใจมันต้องการแล้ว ก็ไม่มีอะไรหยุดยั้งเขาได้ เขาหาเวลาซ้อมในช่วงที่บันทึกเสียงทำอัลบั้มเสร็จ “มันรู้สึกดีที่ได้ตื่นมาทำสิ่งที่ท้าทาย” เมื่อถึงวันแข่ง L.A. Marathon ด้วยความมุ่งมั่นและวินัยในการซ้อม ทำให้เขาสามารถวิ่งมาราธอนเป็นผลสำเร็จด้วยเวลา 3 ชั่วโมง 56 นาที 34 วินาที การวิ่งจบไปแล้ว แต่มาราธอนไม่ใช่แค่การวิ่งให้ครบระยะเพียงเท่านั้น แต่มันให้อะไรกับชีวิตเขามากกว่านั้น ถึงยากก็ไม่กลัว หลังวิ่งมาราธอนครั้งแรกสำเร็จ เบนคิดว่านี่คือสิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะทำได้มาก่อน เพราะมันทั้งยากและใช้เวลาในชีวิตเป็นอย่างมาก ต้องต่อสู้กับอุปสรรคต่าง ๆ ในจิตใจ ทั้งความขี้เกียจ เหนื่อยล้า เจ็บปวด ใช้วินัยในการฝึกซ้อมอย่างเป็นระบบเพื่อให้ถึงเป้าหมาย แต่มาราธอนก็ทำให้เขารู้ว่า เขาสามารถใช้วิธีดังกล่าวในการรับมือกับปัญหายาก ๆ ในชีวิตได้ นอกจากความมั่นใจแล้ว ในมุมมองของเขา การวิ่งยังมีส่วนคล้ายกับการแต่งเพลงที่ต้องใช้ทักษะและเวลาในการก้าวสู่จุดหมาย การแต่งเพลงนั้น กว่าจะเรียบเรียงเนื้อหาและท่วงทำนองเป็นบทเพลงหนึ่งเพลงได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เช่นเดียวกับการวิ่งมาราธอนที่กว่าจะถึงเส้นชัยนั้น ต้องใช้ความแข็งแรงของร่างกายและจิตใจที่ต้องผ่านการฝึกฝนด้วยกันทั้งสิ้น เมื่อไม่กลัวเรื่องยากแล้ว เขาจึงไปต่อด้วยการก้าวสู่การวิ่งเทรล (การวิ่งบนเส้นทางธรรมชาติ เช่น ป่า ภูเขา ทุ่งหญ้า หรือสถานที่ตามภูมิประเทศต่าง ๆ) “ผมวิ่งเทรลด้วยความบังเอิญ” เขาเล่าว่าในปี 2011 หลังจบมาราธอนครั้งแรก เขาออกไปวิ่งกับเพื่อนที่หาดทราย Rodeo ในแคลิฟอร์เนีย เขาสงสัยเลยถามเพื่อนว่า เราจะไปวิ่งทีไหนกัน เพราะเขาไม่เห็นถนนหนทางในการวิ่งเลยสักนิด เพื่อนตอบคำถามด้วยคำสั้น ๆ ว่า เราจะไปวิ่งบนภูเขา และการวิ่งในครั้งนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาหลงใหลการวิ่งเทรล หลงใหลในความสงบ “มันทำให้ผมลืมปัญหาในชีวิตไปชั่วขณะ” เบนเล่าถึงความรู้สึกในการวิ่งท่ามกลางบรรยากาศธรรมชาติ ป่าไม้ ภูเขา ท้องฟ้า ทำให้จิตใจสงบนิ่งไม่ต่างจากการนั่งสมาธิ สมองของเขาโล่งและตัดขาดจากโลกภายนอกที่วุ่นวาย เขาเริ่มวิ่งเทรลในงานต่าง ๆ มากมาย ไม่ว่าจะเป็นการวิ่งในระยะ 50 ไมล์ (80 กิโลเมตร) ในงาน Squamish 50 ที่แคนาดา วิ่ง 100 กิโลเมตรในงาน Black Canyon Ultras ฯลฯ การวิ่งในแต่ละครั้งใช้เวลายาวนานมาก บางครั้งเขาใช้เวลาถึง 27 ชั่วโมงในการวิ่ง (งานวิ่ง 100 ไมล์ที่ Idaho Mountain trail Ultra Festival ) “การวิ่งเป็นสิ่งที่ผมขาดไม่ได้” เขาเล่าถึงความสำคัญของการวิ่งที่ทำให้เขาได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง มีสมาธิอยู่กับการก้าวขา การหายใจ การวิ่งยังช่วยผ่อนคลายความเครียดจากปัญหาชีวิตต่าง ๆ บางครั้งเวลาเหนื่อยล้าจากการหาไอเดียแต่งเพลง การออกไปวิ่งก็ทำให้เขาสมองปลอดโปร่งและกลับมาแต่งเพลงได้ดีขึ้น ปัจจุบันเบนยังสนุกกับการวิ่งควบคู่ไปกับอาชีพนักดนตรีที่เขารัก หากย้อนเวลาไปยังตอนต้นเรื่อง ถ้าเขาไม่คิดจะเปลี่ยนวิถีชีวิตตัวเอง ถ้าเขายังสนุกกับการดื่มเหล้าอยู่เหมือนเดิม เขาคงไม่ได้มีสุขภาพร่างกายและจิตใจที่ดีขึ้นจากการวิ่งออกกำลังกาย ไม่ได้เรียนรู้ที่จะใช้วินัยและความอดทนในการก้าวสู่จุดหมายจากการ ฝึกวิ่งมาราธอน ไม่ได้เจอความสุข ความสงบจากการวิ่งเหมือนเช่นตอนนี้ จากความเมาจนหากุญแจบ้านไม่เจอ ตอนนี้นอกจากเบนจะไม่ต้องเสียเวลาหากุญแจบ้านแล้ว เขายังพบกุญแจดอกใหม่ กุญแจที่ช่วยเปิดประตูพาเขาไปยังเส้นทางใหม่ของชีวิต กุญแจดอกนั้นคือการวิ่งนั่นเอง ---------------------------- อ้างอิง

เรื่อง: โกษม โกยทอง

แท็กที่เกี่ยวข้อง

เบน กิบบาร์ดวง Death Cab for Cutie: เลิกเมาเพราะกุญแจบ้านหายแล้วมาวิ่งเทรล

เนื้อหาที่เกี่ยวข้อง

‘บิ๊กโจ๊ก’ พล.ต.อ.สุรเชษฐ์ หักพาล ตำแหน่งใหญ่ขณะอายุน้อย บารมีมาก เส้นทางสีกากีติดไฮสปีด