09 พ.ค. 2562 | 11:47 น.

ไคล์ คาร์เพนเตอร์ ทหารหนุ่มอายุน้อยที่สุด ตำนานแห่ง Medal of Honor ที่ยังมีชีวิต

ถ้าโชคร้ายมีระเบิดมือถูกโยนมาใกล้ตัว ชั่วเวลาแค่ไม่กี่วินาทีก่อนระเบิดจะทำงานนั้น คุณจะตัดสินใจอะไร ระหว่างกระโดดหนีอย่างรวดเร็ว หรือทำในสิ่งเดียวกันกับ “ไคล์ คาร์เพนเตอร์” (Kyle Carpenter) ซึ่งการเลือกในวันนั้นทำให้เขากลายเป็นนาวิกโยธินที่อายุน้อยที่สุดที่ได้เหรียญกล้าหาญชั้นสูงสุด Medal of Honor สิบโมงเช้าของวันที่ 21 พฤศจิกายน ปี 2010 สิบตรี คาร์เพนเตอร์ ประจำการอยู่บนดาดฟ้าในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งของเมืองมาร์จาห์ จังหวัดเฮลมันด์ อัฟกานิสถาน ตึกที่สร้างจากท่อนไม้ผสมหญ้าแห้งโปะด้วยดินเหนียว ความสูงแค่ไม่กี่เมตร ซึ่งดูแล้วไม่น่าจะแข็งแรงนี้ เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในการใช้เป็นหอสังเกตการณ์ชั่วคราว มันถูกดัดแปลงด้วยการเสริมกระสอบทรายสูงสี่ไม้บรรทัด เพื่อป้องกันลูกกระสุนปืนเล็กที่อาจโปรยปรายมาได้จากรอบทิศทาง

สิบตรี คาร์เพนเตอร์ จับคู่กับสิบตรี นิค อูฟราซิโอ (Nick Eufrazio) สหายร่วมรบที่เขาไว้ใจ ภารกิจที่ได้รับคือตั้งรับและค้นหาข้าศึกที่กำลังจะเข้าตีจากด้านทิศเหนือ ก่อนหน้านั้นหน่วยฟ็อกซ์คอมพานี สังกัดกองพันที่ 2 กองพันนาวิกโยธิน 9 ของพวกเขา ถูกระดมยิงจากปืนเอเค 47 ปืนซุ่มยิง ระเบิดมือ ไปจนถึงจรวด ซึ่งทำให้มีคนบาดเจ็บจำนวนหนึ่ง ข้าศึกได้ใช้ความชำนาญในพื้นที่และสภาพแวดล้อมที่ยากในการสังเกตการณ์ รุกคืบประชิดเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ระเบิดมือสามลูกถูกโยนพร้อม ๆ กัน เสียงระเบิดลูกแรกดัง ส่งสะเก็ดแหลมคมปลิวเข้าเนื้อนิ่ม ๆ ของทหารจากกองทัพบกอัฟกานิสถานที่มาร่วมรบ โชคดีที่อีกลูกไม่ทำงาน แต่โชคร้ายที่ลูกสุดท้ายหล่นอยู่ห่างจากจุดที่ สิบตรี คาร์เพนเตอร์ และ สิบตรี อูฟราซิโอ หมอบอยู่เพียงไม่กี่เมตร !!

แทนที่จะรีบหนีเพื่อให้พ้นจากรัศมีการทำลายล้างของระเบิด นาวิกโยธินหนุ่มวัย 21 คนนี้ตัดสินใจกระโจนเข้าไปนอนทับระเบิดอย่างรวดเร็ว เพื่อปกป้องเพื่อนเขาจากแรงระเบิด เหมือนช็อตคลาสสิกที่เราเคยเห็นกันบ่อย ๆ จากภาพยนตร์สงครามหลายต่อหลายเรื่อง แต่ที่ต่างกันคือครั้งนี้เป็นระเบิดจริง ๆ ไม่ใช่สเปเชียลเอฟเฟกต์ หรือการถ่ายทำกับคอมพิวเตอร์กราฟิก “มันเหมือนตัวอะไรไม่รู้กระโดดมากัดผม” คาร์เพนเตอร์ นำประโยคจากภาพยนตร์เรื่องฟอร์เรสท์ กัมพ์ อัจฉริยะปัญญานิ่ม มาโพสต์โซเชียลอย่างอารมณ์ดี ความเป็นจริง การตัดสินใจในวันนั้นมันเกิดขึ้นรวดเร็วจนเขาอาจไม่ทันได้คิดว่า เหตุการณ์แบบนี้เคยถูกบันทึกว่าเกิดขึ้นหลายครั้งในการรบจริง ซึ่งส่วนใหญ่ทหารผู้กล้าไม่ได้มีบทสรุปที่โชคดีเหมือนกับคาร์เพนเตอร์ และแน่นอนว่าไม่ได้คิดไปไกลถึงการได้รับเหรียญกล้าหาญชั้นสูงสุด Medal of Honor จากมือประธานาธิบดี บารัค โอบามา (ตำแหน่งขณะนั้น) “ตอนนั้นผมคิดว่ากำลังจะได้ไปอยู่แดนสุขาวดีกับพระผู้เป็นเจ้าซะแล้ว เพราะว่าผมรู้สึกได้เลยว่าเลือดมันไหลท่วม และผมน่าจะไม่มีโอกาสลืมตาอีกครั้ง”

หกอาทิตย์ต่อมา สิบตรี คาร์เพนเตอร์ ได้โอกาสกลับมาเห็นโลกอีกครั้ง แต่ด้วยตาข้างซ้ายเพียงข้างเดียว ส่วนตาข้างขวา กรามขากรรไกรสามในสี่ส่วน และกระดูกแขนด้านขวา ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากแรงระเบิด รวมไปถึงบาดแผลฉกรรจ์บนใบหน้าที่ต้องทำการผ่าตัดศัลยกรรมหลายสิบครั้ง ความเจ็บปวดจากการโดดเข้าหาระเบิดในช่วงสายวันนั้น อาจแลกไม่ได้กับการได้ชื่อว่าเป็นนาวิกโยธินที่อายุน้อยสุดที่ได้เหรียญกล้าหาญชั้นสูงสุดอันทรงเกียรดินี้ แต่อาจคุ้มค่ากับหนึ่งชีวิตของสหายร่วมรบที่เขาได้ช่วยเอาไว้อย่างกล้าหาญ

หลังจากปลดประจำการ สิบตรี คาร์เพนเตอร์ ได้มาเป็นทูตของนาวิกโยธิน เดินสายขึ้นเวทีพูดให้กำลังใจครอบครัว เพื่อน และนักรบนาวิกโยธินที่ได้รับผลกระทบบาดเจ็บสูญเสีย เพราะพวกเขาถูกฝึกให้ดูแลกันและกันอยู่ตลอดเวลา “พวกเราเหล่านาวิกโยธินถูกฝึกให้ดูแลกันและกัน ครูฝึกจะแอบโยนระเบิดมือปลอมไปที่พื้นแล้วตะโกนเสียงดังว่า ‘ระเบิด’ แล้วดูพวกพลทหารใหม่ช่วยชีวิตเพื่อนทหาร ด้วยความสัตย์จริงผมไม่แปลกใจกับการตัดสินใจครั้งนั้นเลย เพราะผมรู้ว่าในสถานการณ์ครั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นนาวิกโยธินกี่พันนาย ทุกนายต้องทำแบบผม”