When Your Life Gives You Tangerine : ‘ชีวิตคือการเรียกหาพ่อแม่ตลอดไป’ สำรวจนิยามรักที่จะทำให้เรารักครอบครัวมากกว่าที่เคย

ครอบครัวคือคนที่อยู่ใกล้ตัวเรามากที่สุด แต่ก็เป็นกลุ่มคนที่เราลืมใส่ใจมากที่สุดเช่นกัน

‘When Your Life Gives You Tangerine’ (폭싹 속았수다) ออริจินัลซีรีส์จาก Netflix ก็ชวนเราดูเรื่องความรักและสัมผัสรสชาติชีวิตที่แตกต่างหลากหลายผ่านคำว่า ‘ครอบครัว’

การดิ้นรนของรุ่นตายาย การตั้งรากฐานครอบครัวของคนรุ่นพ่อแม่ และการไขว่คว้าความฝันของรุ่นลูก นี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้ผู้กำกับเรื่องนี้ตั้งชื่อเรื่องว่า When your life gives you Tangerine ซึ่งเป็นการประยุกต์จากสุภาษิตเกาหลีที่มีความหมายว่า ‘คุณทำงานหนักแล้ว’ เพื่อสื่อถึงการมองโลกในแง่ดีและความเข้มแข็งเมื่อต้องเผชิญกับอุปสรรค

นอกจากนี้ เหตุผลที่น่าจับตามอง นอกจากเส้นเรื่องและบทละครที่กินใจที่เป็นเหมือนภาพสะท้อนคนเกาหลีในยุคหลังสงครามที่ต้องดิ้นรนและไขว่คว้าโอกาส นักแสดงเรื่องนี้ก็เป็นการคัมแบคเล่นซีรีส์ในรอบหลายปีของ ‘ไอยู’ และ ‘พัคโบกอม’ สมทบด้วยนักแสดงรุ่นใหญ่อย่าง ‘มุนโซรี’ และ ‘พัคแจฮุน’

When Your Life Gives You Tangerine จึงไม่ได้เป็นเพียงซีรีส์เกี่ยวกับครอบครัว แต่เป็นบทบันทึกของชีวิตที่เต็มไปด้วยความหวัง การต่อสู้ และสายสัมพันธ์ที่ไม่มีวันจางหาย

เพราะสุดท้ายแล้ว ไม่ว่าเวลาจะพาเราไปไกลแค่ไหน ครอบครัวก็ยังเป็นจุดเริ่มต้นและจุดหมายของเราเสมอ

ทุกคนต่างเป็นพ่อแม่กันครั้งแรก

แม้แอซุนจะต้องสูญเสียแม่แต่เด็ก ถูกไล่ออกจากโรงเรียน ถูกต่อว่า ถูกดูถูก เพียงเพราะเธอเป็นผู้หญิง แต่คนที่รักและเชื่อมั่นให้ผู้หญิงคนนี้จนสุดใจ นอกจากแม่ ก็มีเพียงกวานชิกเพียงคนเดียว

กวานชิกยอมให้แอซุนเป็นหัวหน้าครอบครัว ยอมให้เธอเป็นประธานาธิบดี และเขาจะเป็นสุภาพบุรุษหมายเลข 1 เอง ยอมที่จะขายผักกาดหวาน ๆ คอยวางเก้าอี้ ดูแลผู้หญิงที่ชอบแบบยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม 

จากคนหนุ่มสาวที่วิ่งหาความฝัน เด็กสาวที่ฝันอยากเป็นนักกวี เด็กหนุ่มที่อยากเป็นกีฬา ต้องกลายเป็นพ่อแม่มือใหม่ แล้วพยายามอย่างสุดวิถีทางเพื่อให้ลูกมีชีวิตที่สบายและเติบโตให้ดีที่สุด

การเลี้ยงลูก บ้าน และการสร้างครอบครัว ทุก ๆ อย่างต่างเกิดขึ้นเป็นครั้งแรก 

“ฉันมีบ้านครั้งแรกเลย กะอีแค่บ้าน ทั้งหอยสังข์ ทั้งปูทะเล ก็มีบ้านเป็นของตัวเองกันหมด มีแค่ฉันคนเดียว ฉันคนเดียวไม่เคยมีบ้าน ทั้งบ้านแม่ บ้านของอา บ้านของลุงยอมบยองชอลหรือบ้านที่โดดงรี ไม่เคยเป็นบ้านฉันเลย แต่นี่เป็นบ้านฉัน บ้านฉันจริง ๆ” แอซุนพูดกับกวานชิกหลังจากซื้อบ้านหลังแรก"

หลังจากนั้นพวกเขาก็มีเรือลำแรก เรือที่เป็นมรดกจากย่าและเป็นเรือที่ทำให้ครอบครัวของพวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้น

กวางชิกกับแอซุนตั้งชื่อเรือว่า ‘กึมอึนดง’ มาจากชื่อพยางค์แรกของลูก ๆ ทั้ง 3 คน คือ กึมมยอง อึนมยอง และดงมยอง เพื่อเป็นหลักฐานอย่างรูปธรรมว่า พวกเขาได้สร้างรากฐานให้ลูกไว้อย่างดีที่สุดแล้ว

“เรามีทั้งบ้าน มีทั้งเรือเลยนะ พวกเราคงบ้าไปแล้วแน่ ๆ… ดีใจมาก ชอบมากเลย” แอซุนบอก

ถึงชีวิตมันจะยาก แต่พอลูกโต แอซุนก็ยอมรับกับลูกสาวคนโตตรง ๆ ว่า ถึงจะน่าละอายที่ทำให้ลูกหิว แต่ทุกอย่างมันคือครั้งแรก

“พอใช้ชีวิตมาเรื่อย ๆ ก็รู้ว่าสิ่งที่ทำให้เสียศักดิ์ศรีคืออะไร ครอบครัวสามคนนอนท้องร้องจ๊อก ๆ ในห้อง แล้วแกล้งหลับทำเป็นไม่ได้ยินต่างหาก คือ เรื่องน่าละอายจริง ๆ แต่ตอนนั้นทุกอย่างคือครั้งแรกของแม่”

เพราะทุกอย่างมันคือครั้งแรก แต่มันคือครั้งแรกที่ทำให้พ่อแม่ของกึมมยองที่ยังคงเป็นวัยหนุ่มสาวเติบโตด้วยเช่นกัน

‘ลูก’ คือคนที่อยู่ในหัวใจพ่อแม่ตลอดไป

สำหรับพ่อแม่ กล่องดวงใจที่สำคัญ ก็คือ ลูก

และสำหรับลูก ที่พึ่งทางใจเพียงไม่กี่คน ก็คือ พ่อแม่

แต่สำหรับแอซุน ที่พึ่งพิงของเธอจากไปตั้งแต่เธอยังเด็ก นั่นคือ ‘แม่’ แม่ที่เชื่อมั่นในตัวลูกสาวสุดใจ แม่ที่อยากให้ลูกเป็นที่หนึ่ง และแม่ที่ภูมิใจในตัวลูกสาวเสมอมา

ใช่… มันยาก เธอถูกกีดกันออกจากบ้าน ไม่มีบ้านไหนที่ต้อนรับเธอ แต่แอซุนก็ผ่านมาได้ด้วยการดูแลของป้า ๆ แฮนยอ เพื่อนของแม่ และกวานชิกที่ติดสอยห้อยตามเด็กหญิงคนนี้ไปทุกที่ และเติบโตมาเป็นคนที่รักตัวเองสุดหัวใจ

แต่ชีวิตของแอซุนไม่เคยง่าย เพราะฤดูกาลแห่งความสูญเสียก็กลับมาอีกครั้ง ครั้งนี้ แอซุนสูญเสีย ‘ดงมยอง’ ลูกชายคนเล็กไป 

หัวใจของแอซุนและกวานชิกแตกสลาย พวกเขาไม่มีแรงแม้แต่จะยืน แต่เพราะเป็น ‘พ่อแม่’ พวกเขาต้องอยู่ให้ได้ อย่างน้อยก็เพื่อลูกอีกสองคน

“ฉันคิดตลอดว่าตัวเองจะอยู่ต่อไม่ไหว” แอซุนบอกกับกวางชิก ขณะที่ลูก ๆ กำลังวิ่งเล่นอยู่ริมทะเล

กวานชิกตอบกลับว่า “เราต้องช่วยให้ลูก ๆ อยู่ต่อสิ”

เราเชื่อว่า ในวันที่เราอยากตายก็คงมีหลายร้องเหตุผลให้เรามีชีวิตอยู่ แต่สำหรับกวานชิกและแอซุน เหตุผลของพวกเขา คือ ‘ลูก’ เด็กชายและเด็กหญิงในวันนั้นที่ชุบชีวิตและจิตใจของพวกเขาให้กลับมาแข็งแกร่งและใช้ชีวิตต่อให้ได้ 

พ่อแม่เป็นเรือที่แล่นอยู่ข้างลูกเสมอ

“ฉันอยากให้กึมมยองได้ทำทุกอย่าง ได้มีทุกอย่าง ได้เป็นทุกอย่าง ได้ทำทุกสิ่งอย่างบนโลกเลย ไม่ให้กึมมยองต้องเป็นคนจัดโต๊ะอาหาร แต่อยากให้เป็นคนคว่ำโต๊ะไปเลย”

ตลอดชีวิตที่ผ่านมา แอซุนใช้ทั้งชีวิตในการเป็นแม่บ้านและเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด เธอไม่ยอมให้ลูกเป็นแฮนยอ ไม่ต้องจัดโต๊ะอาหาร ไม่ต้องทำงานบ้าน ลูก ๆ มีหน้าที่อย่างเดียว คือ ใช้ชีวิตของตัวเองให้ดี

แต่คงเป็นเรื่องปกติที่พอลูกเติบโตขึ้น พวกเขาก็คงมีโลกของตัวเอง ความสัมพันธ์ที่เคยแน่นแฟ้นก็เริ่มห่างออกไป ถึงอย่างนั้น พ่อแม่ก็กลายเป็นเบาะรองให้กับลูกอยู่เสมอ

ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดที่สุด คือ ‘กึมมยอง’ การจากบ้านมาอยู่เมืองหลวงคนเดียวไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงจะกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่คงเหมือนที่กึมมยองบอกไว้ เพราะเราอยู่ใกล้กันเกินไป เราจึงหลงลืมความรู้สึกของกันและกัน 

“เพียงแค่คนอื่นทำดีกับเราเพียงครั้งเดียว เขาจะกลายเป็นผู้มีพระคุณที่หาจากไหนไม่ได้อีก แต่กับผู้มีพระคุณที่ขอบคุณเท่าไหร่ก็ไม่พอนั้น กลับปฏิบัติราวกับเขียนในสมุดวาดเล่น พ่นโดยไม่เลือกสรรคำพูดและความรู้สึกใด ๆ”

แล้วถึงทะเลาะกับแม่อยู่ตลอด แต่เธอก็รักแม่มากกว่าใคร และรับรู้ถึงความห่วงใยในการกระทำของพ่อ 

ตอนที่พ่อมาเมืองหลวงแทนที่จะไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน ๆ ตามประสาคนวัยเกษียณ พ่อก็เลือกที่จะนั่งรถมาหาลูกสาว ถึงจะมาในจังหวะที่แย่ที่สุด แต่ปลายสายจากแม่ก็ทำให้กึมมยองใจอ่อนลง

“ถ้าเจอพ่อแล้ว อย่าหงุดหงิดใส่ ยิ้มใจดีกับพ่อหน่อยนะลูก พ่อรักของเขามาตั้ง 20 ปี”

ทุกครั้งที่ฝันร้าย แอซุนจะโทรศัพท์หากึมมยอง เธอโทรศัพท์หาลูกบ่อยจนลูกแอบรำคาญ แต่ในวันที่กึมมยองเผลอดมก๊าซถ่าน เสียงโทรศัพท์จากแม่จากเกาะเชจูก็ทำให้กึมมยองถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลได้ทันเวลา 

“ความหวั่นใจของแม่รำคาญใจนัก ถึงกระนั้นความหวั่นใจนั้นกลับช่วยชีวิตฉันไว้ ทำให้ฉันรอดชีวิตอยู่หลายสิบครั้ง เนิ่นนานหลังจากนั้น ตอนที่ไม่สามารถรับโทรศัพท์จากแม่ได้แล้ว ความหวั่นใจเหล่านั้นก็ยิ่งฝังลึกลงไปข้างใน หัวใจของแม่ที่เต้นโครมครามนับครั้งไม่ถ้วน ฉันน่าจะรับรู้ให้มากกว่านี้ ได้แต่นึกเสียใจในวันที่สายอีกครั้ง” 

รวมถึงวันที่ความรักล้มเหลวไม่เป็นท่า รสมือของแม่ที่ขุนเธอจนน้ำหนักขึ้นและการไปนั่งดูพระอาทิตย์กับพ่อก็ทำให้กึมมยองฮึดสู้ กลับไปสู้ชีวิตในเมืองหลวงได้อีกครั้ง

“พ่อกับแม่แล่นเรืออยู่ข้างลูกเสมอนะ ถ้าหิวเมื่อไหร่ก็กลับมาได้เลย ไม่ต้องลังเล” กวางชิกบอกกับลูกสาว

เพราะสุดท้าย ต่อให้ชีวิตของลูกจะเจอพายุฝนหรือแสงแดดแสนอบอุ่น พ่อแม่ก็จะอยู่เคียงข้าง อย่างน้อย ๆ ขอแค่หันมาก็จะค้นพบว่าลูกไม่ได้อยู่คนเดียว

ชีวิตของลูกก็คือของลูก 

กึมมยองรู้ว่าพ่อแม่ต้องทำงานหนักเพื่อให้เธอและน้องมีชีวิตที่ดี ยอมขายบ้านเพื่อให้เธอได้ไปเรียนต่อ และคอยเวียนมาหาเธอที่โซลอยู่ตลอด ดังนั้นเป้าหมายของเธอ คือ การดูแลตัวเองให้ได้

“พวกเราไม่เคยดูแลตัวเองได้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่เข้ามหาลัย เรียนจบ กระทั่งทำความรู้จักญาติผู้ใหญ่ ชีวิตคือการเรียกหาพ่อแม่ตลอดไป”

ขณะที่ฝั่งพ่อแม่ ถึงจะทะเลาะกันอยู่บ่อย ๆ ตามประสาแม่กับลูกสาว แต่แอซุนก็ไม่เคยปิดกั้นความฝัน ปล่อยให้ลูกได้เล่นอิสระ ส่วนหนึ่งเพราะเธอคงเชื่อว่า ชีวิตของลูกก็คือของลูก

หากลองเปรียบเทียบกับครอบครัวยองบอมที่บอกว่าลูกเป็นความภาคภูมิใจ แต่แอซุน ลูกเป็นความภาคภุมิใจก็จริง แต่เธอสอนให้ลูกรักตัวเอง

ยองบอมไม่เคยมีความสุขที่ถูกแม่คุมชีวิตจนหายใจไม่ออก อึดอัดตลอดเวลาแม่พูดจาไม่ดีใส่คนที่เขารัก สุดท้ายความรักของกึมมยองกับยองบอมก็จบลง เพราะ ‘แม่’ ที่รักลูกชายมากเกินไป

รักจนคิดว่าชีวิตของลูก คือ ชีวิตของแม่…

“ชีวิตแก 80 เปอร์เซนต์เป็นของฉัน แกคือความภูมิใจของฉัน! คือ ชีวิตของฉันนะ” แม่ยองบอมตะโกนใส่หน้าลูกชาย

กึมมยองที่ยืนอยู่ตรงนั้น พูดแทรกขึ้นมาว่า “นั่นเป็นของยองบอมค่ะ ชีวิตที่คุณแม่กำลังใช้อยู่ตอนนี้เป็นของยองบอมค่ะ”

รักของครอบครัวในวันที่ส้มไม่หวาน

When your life gives you Tangerine เป็นซีรีส์เกาหลีอีกหนึ่งเรื่องที่ชวนเราสำรวจแง่งามและนิยามความรักของครอบครัว 

ครอบครัวที่อาจไม่ได้สมบูรณ์แบบ ครอบครัวที่ทำผิดกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง และใช้การกระทำมากกว่าคำพูด แต่สุดท้ายก็ทำให้เรารู้ว่า ในวันที่เราเหนื่อยล้า ล้มเหลว หรือมีความสุข ครอบครัวจะอยู่เคียงข้างเสมอ

ซีรีส์เรื่องนี้จึงเชื้อชวนให้เรากลับมาสำรวจความรักของครอบครัวที่ถึงจะไม่สวยงาม แต่ทุกคนต่างใช้ชีวิตนี้กันเป็นครั้งแรกกันทั้งนั้น 

เช่นเดียวกับครอบครัวที่เราก็ต่างเป็นพ่อ แม่ ลูกสาว ลูกชาย พี่สาว น้องชาย ปู่ ยา ตา ยาย กันครั้งแรกเช่นกัน 

เพราะบางครั้งรสชาติของชีวิตอาจขมไปบ้าง เปรี้ยวไปหน่อย หรือหวานไม่เท่าที่หวัง แต่สุดท้ายแล้ว มันคือรสชาติที่เราต้องลิ้มลองเอง เพื่อเข้าใจว่าความรักของครอบครัว ไม่ได้อยู่ที่ความสมบูรณ์แบบ แต่อยู่ที่การเลือกจะอยู่ข้างกัน แม้ในวันที่ส้มไม่หวานก็ตาม

 

ภาพ : Netflix