แหลม มอร์ริสัน นิพพานบนเส้นลวดหกสาย

6 โมงเย็นกับอีก 37 นาที เวลาเย็นเย่อหยิ่งจวนค่ำเดินทางมาถึง แดดรำไรกลางวันอำไพกำลังลาโลก ความมืดสีดำเดินทางเร่งรีบเพื่อมาทดแทน มันเริ่มต้นด้วยความยุ่งเหยิงยากใจอยู่เหมือนกัน ในขณะที่ก้อนเซลล์สมองกำลังอลหม่านสับสนกับการต่อสู้ทางความคิด ว่าจะเริ่มต้นตรงบรรทัดไหน เพราะข้อมูลมันล้นเกิน ไม่ว่าจะพลิกเหลี่ยมคูไหนของการมีชีวิต มันล้วนแล้วแต่น่าสนใจไปเสียทั้งสิ้น แล้วความอลหม่านของเราก็เตลิดเพริดไปถึงความสงสัย คลางแคลง เคลือบแคลงว่า ทำไมไม่มีใครคิดที่จะเขียนถึงบุรุษผู้มีกีตาร์เป็นวิญญาณที่สองคนนี้เลย สาบานว่า ชีวิตแสนสั้น แต่ตำนานอมตะกลับถูกละเลยอย่างน่าเศร้าใจในประเทศอันน่าทุเรศแห่งนี้...ตำนานที่ถ้าไม่ถูกบันทึกไว้ในรูปโฉมพ๊อกเก็ตบุ๊คที่ทรงคุณค่า กาลเวลาที่โหดร้ายจะลบเลือนให้มันหายไปในความว่างเปล่า แล้วผู้คนก็จะพากันลืมเลือนว่า มีบุรษผู้หนึ่งแบกกีตาร์คู่ชีพตระเวนเล่นให้โลกฟัง และโลกฟังเขา นักบวชเทศนาให้กับผู้เลื่อมใสศรัทธาผ่านพระคำภีร์ เขาผู้นี้พูดผ่านเสียงกีตาร์ “ผมรักทุกคนที่หลงใหลร็อคแอนด์โรลล์ ผมพยายามทำความเข้าใจโลกกับชีวิตผ่านเสียงกีตาร์ของผม ครับ- ผมพูดกับประชาชนของผมผ่านเสียงกีตาร์...” แหลม มอร์ริสัน พูดไว้หลังเหยือกเบียร์เย็นเฉียบในค่ำคืนหนึ่งที่ร็อคผับ...ย่านราชเทวี [caption id="attachment_13023" align="aligncenter" width="480"] แหลม มอร์ริสัน (ภาพโดย INDIGO (C) www.guitarthai.com ใน http://www.therockpub-bangkok.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=351412&Ntype=3)[/caption] แหลม มอร์ริสันเป็นใครใน พ.ศ. นี้? คนขับแท็กซี่ยุค 60s อุทานหลังพวงมาลัย “โอวว์..เขาคือตำนาน Guitar King ของเมืองไทยอย่างไม่ต้องสงสัยใด ๆ” “ลูกชิ้นปิ้งของผมขายหมดเกลี้ยงในวันที่พี่แหลมมาเล่นที่ร็อคผับทุกสิ้นเดือน คนหลงใหลร็อคแอนด์โรลล์มากันคลาคล่ำ หลังสิ้นเสียงกีตาร์เส้นสุดท้าย พวกเขาเหล่านั้นพากันหิว แล้วลูกชิ้นปิ้งของผมก็ทลายความหิวของเขาจนหมด..ขอบคุณพี่แหลม มอร์ริสัน ที่ทำให้ผมมีเงินต่อชีวิตในวันพรุ่งนี้..” คนขายลูกชิ้นปิ้งเล่าผ่านเตาปิ้งที่กำลังร้อนพล่าน “เขาคือคนที่เทพเจ้าส่งมาให้เล่นกีตาร์กล่อมโลก กล่อมผู้คนที่หลงใหลเสียงกีตาร์..” คอร็อคพึมพำหลังแก้วสก็อตวิสกี้ผสมโซดาพรายพร่อง.. “เขาแต่งงานแล้วกับกีตาร์ เขามีกีตาร์เป็นวิญญาณที่สอง แน่นอน เขาบรรลุโสดาบันบนเส้นลวดหกสาย มันคือนิพพานของเขา...” เด็กหนุ่มที่กำลังฝึกกีตาร์ให้ความเห็น “ถ้าหากคุณเป็นคนรักต้นไม้และชอบปลูกต้นไม้ คุณต้องเข้าใจหัวใจของมัน อย่าเข้าใจเพียงเพราะใบหรือกิ่งก้านหรือดอกของมัน แต่ควรหยั่งล้ำลึกไปถึงรากแก้วของมัน..พี่แหลมเข้าใจรากแก้วของกีตาร์ เขาจะเล่นมันให้สำเนียงออกมาอย่างไรก็ได้ เขาเล่นกีตาร์ให้เชื่องเหมือนเลี้ยงแมวหรือเด็กกินขนมอย่างอร่อยในรสชาติ..” ตุ่ม วันนพ บูรณสิทธิ์พร เจ้าของ Rock Pub อธิบายเพิ่มเติม “เขาคือกีตาร์ฮีโร่ของผม..” มือกีตาร์หนุ่มคำราม “ผมไม่พลาดที่จะเข้าไปชมการแสดงของเขาที่สิ้นเดือนที่ร็อคผับ เขาคือแรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่สำหรับผมในการทำความเข้าใจกับกีตาร์..” กวีหนุ่มหน้ารามคำแหงบางคนเอ่ยให้เราฟังแกล้มวิสกี้พื้นเมือง 28 ดีกรีผสมแฟนต้าน้ำแดง “...เพลงช้าเนิบนาบ นวยนาดของเขาอย่าง Night In Bangkok หวานเหมือนน้ำตาลเชื่อม มันให้ความรู้สึกเหมือนแม่น้ำเจ้าพระยากำลังกัดเซาะสังวาสกับตลิ่งเนิ่นนาน อ่อนโยน เอื้ออาทร มิตรไมตรีที่ซุกซ่อนอยู่ในสายกีตาร์มันบ่งบอกถึงการมีชีวิตและทะยานไปข้างหน้าอย่างไม่ครั่นคร้ามกับอุปสรรคใด ๆ” “...บนเวที เขาคือ One Man Show ที่มีลักษณะ entertainer มีอารมณ์ร่วมกับคนดูหรือคนดูมีอารมณ์ร่วม...” ร็อคเกอร์คนหนึ่งที่ร่วมเล่นกับเขาให้ความเห็น “เพลง Still Got The Blues  ของแกรี่ มัวร์ เขาเล่นได้อย่างช่ำชองทั้งที่เป็นเพลงที่เล่นยาก ถ้าจะให้ได้สำเนียงอย่างแกรี่ มัวร์ จริง ๆ หรืออย่างเพลง Far Beyond The Sun ของอิงวี่ มาล์มสทีน มือกีตาร์เลือดของชาวสวีเดน เป็นเพลงบรรเลงที่แสดงถึงความรวดเร็วราวจักรผันบนคอกีตาร์ แหลม มอร์ริสัน เล่นได้อย่างเหลือเชื่อ...” แต่ไม่ว่าใครจะให้คำจำกัดความอย่างไร หลากหลายคำนิยาม ความเห็น แหลม มอร์ริสัน คือ “ตำนานกีตาร์” ที่ยังมีลมหายใจ เป็นตำนานที่ผ่านประสบการณ์การเล่นกีตาร์มาค่อนโลก การเดินทางหลายหมื่นไมล์บนแผนที่โลกของยุโรปกับวง V.I.P. ของเขา หลังการย้ายกลับถิ่นฐานของทหารจี.ไอ. อเมริกัน เขากับคณะ V.I.P. ได้รับการว่าจ้างจากนักธุรกิจดนตรีชาวเยอรมัน ที่ติดอกติดใจฝีมือของวงนี้อย่างหลงใหล..ไปเล่นประจำอยู่ที่บาร์ในเยอรมนี เยอรมนีได้ชื่อว่าเป็นศูนย์กลางดนตรีร็อคทุกแขนง วงไหนก็ตามที่ยังไม่สามารถไปเล่นที่เยอรมนีได้ แสดงว่าวงนั้นยังฝีมือไม่ถึง แต่สำหรับ V.I.P. กับแหลม มอร์ริสัน พวกเขาได้รับการปรบมือกระทืบตีนอย่างพึงใจจากคนดูทุกค่ำคืน พวกเขาเล่นอยู่ที่เยอรมนีหลายปี ก่อนตระเวนไปประเทศอื่นในยุโรป ทั้ง สวิตเซอร์แลนด์ นอร์เวย์ สวีเดน เดนมาร์ก อิตาลี ออสเตรีย ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม พวกเขาได้รับการต้อนรับอย่างที่ร็อค กรุ๊ป พึงจะได้รับ ครั้งหนึ่งที่เยอรมนีมีการจัดการประกวดกีตาร์ คอนเทสต์ ชื่อรายการ Music Talent แหลม ไปสมัครร่วมขบวนการไปด้วย มีมือกีตาร์ระดับเซียนของเยอรมนีเข้าประกวดร่วมร้อยคน ปรากฏว่างานนั้น เขาชนะเลิศขาดลอย ได้แชมป์ของงานนั้น คนดูพากันตะโกนอึงอล อื้ออึงขึ้นไปบนเวทีว่า “Guitar King Guitar King” นั่นคือที่มาของฉายาของแหลม มอร์ริสัน ที่ติดตัวมาจนวินาทีนี้..เพลงที่แหลมใช้เล่นในครั้งนั้นคือเพลงบรรเลงแนวคลาสสิคของบีโธเฟ่น  Beethoven-Symphony No.5 [caption id="attachment_13024" align="aligncenter" width="480"] แหลม มอร์ริสัน (ภาพโดย INDIGO (C) www.guitarthai.com ใน http://www.therockpub-bangkok.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=351412&Ntype=3)[/caption] เขาเริ่มต้นกับดนตรีอย่างไร อย่างนั้นใช่ไหม? อุดรธานี ปี พ.ศ. ที่ทหารอเมริกัน จี.ไอ. กว่าหมื่นคนเดินเพ่นพ่านบนท็อปบูธ เมียเช่า พาร์ทเนอร์ กะหรี่ เดินว่อนในลีลาผีเสื้อหลงแสงแดด คนขายกัญชาเดินตามซอกริมคูหาบาร์ รอเหยื่อ อย่าได้แปลกใจที่จะเห็นคนขับสามล้อกินสก็อตวิสกี้ผสมโซดาตอนบ่ายแดดเจียนคลั่ง เขาหาเงินได้มากมายจากการปั่นสามล้อรับใช้ทหาร จี.ไอ. ธุรกิจบังกะโลห้องเช่า บ้านจัดสรร ภัตตาคาร ร้านเหล้า ตั้งแต่ริมถนนไปจนถึงบาร์ชั้นเยี่ยม ต่างมีลมหายใจของอเมริกันดอลลาร์ขับเคลื่อน พวกเขานำเงินมาถลุงที่นี่เดือนละ 150 ล้านบาท มันมากพอที่จะทำให้ธุรกิจทุกอย่างของเมืองอุดรเฟื่องฟู ลมหายใจแห่งความร่ำรวย อวยกลิ่นดอลลาร์ทั้งกลางวันและกลางคืน ทั้งหลับและตื่น แน่นอน รวมทั้งดนตรีที่เรียกกันว่า underground music ป้ายบนบาร์แสงนีออนประดิษฐ์อ่านได้ว่า “บาร์จันทร์เพ็ญ” คืนนี้เป็นวันศุกร์ สุดสัปดาห์ อเมริกัน จี.ไอ. ถือกระป๋องเบียร์ยี่ห้อ Budweiser เดินเข้าออกกันคลาคล่ำ พร้อมคล้องแขนพาร์ทเนอร์คู่ขาเข้ามาด้วย บางคนเพิ่งลงจากเครื่องบินปีศาจเวหาแฟนธอมเอฟ 4 เพิ่งกลับจากการถล่มเวียดกงในเวียดนาม หลังการคำรามของเสียงปืนไรเฟิลนาทีละ 10,000 นัด และการทิ้งระเบิดปูพรมสามร้อยตันลงในไซ่ง่อน อเมริกันผู้จากบ้านมาอย่างว้าเหว่..ไม่ต้องการอะไรมากกว่าเสียงดนตรีอันเดอร์กราวดน์ มิวสิค แน่นอน มันเพลิดเพลินกว่าการคำรามของระเบิดนาพาล์มจากปีกใต้เครื่องบินยักษ์ B 52 ที่เขาเพิ่งผ่านความตายมาหยก ๆ พรุ่งนี้เขาจะมีชีวิตรอดหรือไม่ นรกเท่านั้นที่หยั่งรู้..สิ่งที่ถลันเข้ามาทดแทนความรู้สึกการคิดถึงบ้านก็คือดนตรี และมันต้องเป็นดนตรีที่เล่นกันถึงใจ เล่นกันด้วยจิตวิญญาณ เล่นกันอย่างเข้าถึงก้นบึ้งแห่งดนตรี  คณะ V.I.P. ของแหลม มอร์ริสัน คือคำตอบ!!! ชื่อเต็มของวงมาจากคำว่า Very Important Person ความหมายคือบุคคลสำคัญของวงการนั้น สำหรับพวกเขาคือบุคคลสำคัญในวงการดนตรีอันเดอร์กราวนด์ มิวสิค ในยุคเริ่มต้น “เราเล่นเพลงกันหนัก ๆ ทั้งนั้น...” แหลม ให้สัมภาษณ์ในรายการดนตรี Music Special ทางช่องเนชั่น ทีวี มีพายุหิน กูรู เป็นพิธีกร ในหัวข้อ ตามรอยร็อคแอนด์โรลล์ V.I.P. “เราทำงานกันหนัก เราแกะเพลงกันไม่เว้นวัน เพื่อให้อเมริกัน จี.ไอ. พอใจมากที่สุดเท่าที่จะมากได้..แต่ยุคนั้น บรรยากาศมันเป็นใจด้วย เพลงอันเดอร์กราวนด์ต้องการสงครามเป็นแบ็คกราวนด์ การเล่นเพลงหนัก ๆ ราวการระเบิดของระเบิดนาพาล์มในเวียดนามเป็นความจำเป็นในยุคนั้น เราแกะเพลงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อให้ได้อารมณ์ใกล้เคียงกับแผ่นเสียงของจริงต้นฉบับมากที่สุด แน่นอน เพลงฮาร์ดร็อคโรแมนติคอย่าง July Morning เรากินขาด ความโดดเด่นอีกอย่างหนึ่งของพวกเรานอกจากภาพลักษณ์ฮิปปี้ผมยาวแล้ว เสียงร้องของวิน คำภีร์ ก็มีส่วนช่วยให้กีตาร์ของผมโดดเด่นขึ้นมาเหมือนกัน..” แหลมกล่าว คณะ V.I.P. ประกอบไปด้วยห้าหนุ่มร็อคไฟแตกพะเนียง!!! แหลม มอร์ริสัน ร้อง เล่นกีตาร์ หีบเพลงปาก วิน คำภีร์ ร้องนำ นิวัติ กองแก้ว เบสกีตาร์ ส.รอนิง สาเหะ คีย์บอร์ด เอกมันต์ โพธิพันธุ์ทอง กลอง “เพลงที่เราเล่น ส่วนหนึ่งได้รับการแนะนำจากทหาร จี.ไอ. อเมริกันที่คิดถึงบ้าน หลายคนหลงใหลคณะ Uriah Heep, Deep Purple, Jame Gang, Black Sabbath, The Doors, Iron Butterfly, Three Dog Night, Steppenwolf, Mountain, Queen, The Who, Led Zeppelin, Pink Floyd, The Rolling Stones ล้วนแล้วแต่เป็นเพลงที่เราคัดสรรกันมาอย่างดี เพื่อสนองตอบต่ออารมณ์ของอเมริกัน จี.ไอ. “เรามีทีมเวิร์คที่ดีที่สุด รับรองได้ว่า ในแวดวงอันเดอร์กราวนด์ มิวสิค ในอุดรธานี ไม่มีใครต่อกรกับเราได้..โดยเฉพาะเพลง Light My Fire ของ The Doors วงดนตรีที่มีนักร้องนำหน้าหยก Jim Morrison และผมร้องได้เทียบเคียงกับเขาเป๊ะ จี.ไอ. ชื่นชอบบทเพลงนี้มาก และหน้าตาของผมดันไปเหมือน จิม มอร์ริสัน เข้าให้ เลยได้ฉายาว่า มอร์ริสัน ส่วนแหลมนั้น เป็นเพราะเสียงของผมที่แหลม เวลาที่ผมเล่นเพลงร็อคหนัก ๆ และมีเสียงสูง คนดูจะชื่นชอบมาก เขาจึงเรียกแหลม มอร์ริสัน มาจนถึงวันนี้..” “เราตระเวนเล่นดนตรีแบบป่าล้อมเมือง...” แหลม เล่าต่อมาผ่านเบียร์ฟองฟูฟ่องพราย.. “ที่ไหนมี จี.ไอ. อเมริกัน เราไม่รีรอที่จะเหนี่ยวรั้งตัวเองไปรับใช้พวกเขา เกาะคา ลำปาง นครพนม มุกดาหาร อุบลราชธานี นครสวรรค์ อู่ตะเภา ตาคลี สัตหีบ โคราช..ก่อนมาปักหลักที่ใต้ถุนศูนย์การค้ารามอินทรา ประตูน้ำ ยุคนั้น คือโรงแรม เดอะ เดน และโรงแรมชวลิต “เราทัวร์จากต่างจังหวัดก่อน แล้วค่อยมาปักหลักที่กรุงเทพฯ ซึ่งก็ได้รับการต้อนรับอย่างดีทุกค่ำคืน..จากนั้น จี.ไอ. กลับบ้าน ถอนฐานทัพออกจากประเทศไทย นักดนตรีเริ่มตกงาน..เราไปปักหลักที่พัทยา ก่อนตัดสินใจไปเล่นประจำที่เยอรมัน..ตามคำชักชวนของนักธุรกิจคนหนึ่งที่ทำงานเกี่ยวกับร็อคผับกลางคืน เขาติดใจฝีมือเรามาก..เขาบอกสู้ฝรั่งได้สบายมาก..เรา V.I.P. ทั้งหมด จึงตัดสินใจไปปักหลักที่เยอรมันหลายปี ก่อนจะได้รับการทาบทามให้ไปเล่นที่ประเทศแถบสแกนดิเนเวีย นอร์เวย์ สวีเดน เดนมาร์ก สวิตเซอร์แลนด์นี่ไปเล่นบ่อยมาก..ไปเกือบทุกปี..ฝรั่งชื่นชอบเรามาก..” เขาเรียกเบียร์มาเติมอีกแก้ว ในแง่ปรากฏการณ์ทางสังคม สงครามมีส่วนช่วยให้พวกเขาเดินทางไปถึงเป้าหมายแห่งความสำเร็จในนามวงดนตรีอันเดอร์กราวนด์หมายเลขหนึ่งของเมืองไทย แม้พวกเขาจะไม่ชอบสงคราม แต่มันเป็นความจำเป็นของยุคสมัยที่อเมริกันต้องต่อต้านคอมมิวนิสต์และป้องกันโลกเสรีไม่ไห้การขยายแพร่ลัทธิออกมาสู่เอเชีย สงครามเวียดนามและอินโดจีนจึงระเบิดขึ้นอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง อเมริกันสูญเสียทหารไปในสงครามเวียดนามนับหมื่นคน คนเวียดนามตายไปในสงครามหลายแสนคน..อเมริกันลงทุนด้านสงครามปีละหลายหมื่นล้าน เครื่องบิน B 52 กว่า 50 ลำจอดตระหง่านอยู่ที่อู่ตะเภา ตาคลี นครสวรรค์ ราคาของมันเครื่องละ150 ล้านบาท (ค่าเงินบาทใน พ.ศ. นั้น) [caption id="attachment_13025" align="aligncenter" width="691"] แหลม มอร์ริสัน (ภาพโดย BUSY BEE ปรากฏใน https://www.guitarthai.com/webboard/question.asp?QID=356004)[/caption] “เราจะขอบคุณสงครามก็ใช่ที เราจะขอบคุณอเมริกัน จี.ไอ. ก็ไม่เชิง พวกเขาทำให้เรามี V.I.P. ในวันนี้ เราเกลียดสงคราม แต่เราไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธสงคราม เราไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอเมริกัน จี.ไอ. ที่แห่เข้ามาฟังเราเล่นทุกค่ำคืน พวกเขาคือลมหายใจของพวกเรา ของผมและเจ้าของบาร์ พวกเขาทำให้เราฝึกฝนการร้อง การตีกลอง การเล่นเบส แน่นอนรวมทั้งการเล่นกีตาร์ของผมด้วย เราฝึกกันหนักหน่วง เรามีชื่อเสียงขึ้นมาไม่ได้เพราะโชคช่วยหรือพรสวรรค์อันใด มันอาจเป็นส่วนหนึ่ง แต่ไม่ใช่ทั้งหมด มันมาจากการทำงานหนักล้วน ๆ และหลังจากเราช่ำชองกับวิธีการเรียบเรียงเพลงอันเดอร์กราวนด์ หลายเพลงต่อมาจึงไม่ใช่เรื่องยาก..ตอนเริ่มต้นผมฝึกกีตาร์วันไม่ต่ำกว่าแปดชั่วโมง..บางเพลงพวกผมแกะแค่คืนเดียว เพื่อที่จะได้มีเพลงตุนไว้เล่นเยอะ ๆ หลากหลายตามที่อเมริกัน จี.ไอ. รีเควสต์ขึ้นมาบนเวที..” แหลม เล่าผ่านรายการเนชั่น ทีวี วิธีคิดในการทำงานบนคอกีตาร์ แหลมเล่าว่าเขาได้มาจากวิธีคิดแบบสากลมาไม่น้อย นั่นคือเมื่อจะลงมือศึกษาเรื่องใดแล้ว ต้องศึกษาให้รู้แจ้งเห็นจริง เหมือนพระพุทธเจ้าบรรลุสัจธรรม ดนตรีร็อค กรุ๊ป ระดับโลกอย่าง Led Zeppelin, Queen, Pink Floyd ล้วนผ่านการศึกษามาอย่างทะลุปรุโปร่ง การแสดงสดที่เราเห็นบนเวทีคือความเชี่ยวชาญที่ได้รับการฝึกฝนอย่างช่ำชอง ดนตรีร็อคหัวใจของมันอยู่ที่การแสดงสด จะวัดกันว่าใครเจ๋งหรือไม่เจ๋ง การแสดงสดจะบ่งบอกอาการนั้นอย่างไม่มีข้อเคลือบแคลง “ผมไม่มีสิทธิ์เหนื่อยล้าบนเวที..แน่นอนการตรากตรำทุกค่ำคืนมันย่อมทำให้อารมณ์เนือยนายบ้างเหมือนกัน แต่คุณไม่มีสิทธิ์โกหกคนดูว่าเสแสร้งเล่นหรือไม่เต็มใจ ดนตรีร็อคทุกแขนงไม่อนุญาตให้คุณทำอย่างนั้น ร็อคคือความจริงใจ ร็อคคือดนตรีของชนชั้นกรรมาชีพที่ทำงานหนักในโรงงานย่านดีทรอยต์ มิชิแกน เสียงกีตาร์คือเสียงแห่งความจริงใจ ซื่อสัตย์ต่อคนฟัง “ผมเอาใจลงในกีตาร์ทุกค่ำคืน ผมไม่เคยทรยศมันและมันก็ไม่เคยทรยศผม..เราต่างวางใจซึ่งกันและกัน โอบอ้อมอารี กังวานโกรธแค้นไม่เคยมี..เราเอื้ออาทรต่อกันและกันด้วยอรรถรสแห่งไมตรี..เราต่างเป็นของกันและกันทุกค่ำคืน..ผมเลือกแล้วกับเส้นทางสายนี้ ผมไม่มีสิทธิ์ลืมเลือนกีตาร์ทุกตัวที่ผมเล่น..” อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ V.I.P. และแหลม มอร์ริสัน โดดเด่นคือ “ภาพลักษณ์” “ถ้าคุณไม่ใช่แฟนของวงฮาร์ดร็อคที่สุดยอดอย่าง Deep Purple คุณจะไม่มีทางรู้อย่างเด็ดขาดว่า การที่นักร้องนำอย่าง เอียน กิลแลน หรือมือกีตาร์ ริทชี แบล็คมอร์ สยายผมอันยาวสลวยของเขาอยู่บนเวทีมันคือไอดอลของคนฟัง เครื่องแบบร็อค คือภาพพจน์ที่จะทำให้คนจดจำ แน่นอน มันอาจจะเป็นแค่เสื้อยืด กางเกงยีนส์ หรือรองเท้าคอนเวิร์สผ้าใบ แต่การใส่เสื้อหนัง กางเกงหนัง ตอกหมุดโลหะหนักวาววาม มันคือภาพลักษณ์ที่คนดูจะจดจำ “เรามีเสื้อผ้าเครื่องแบบร็อคกันเป็นทีม คุณจะเห็น วิน คำภีร์ นักร้องนำของเราใส่บูธสีขาวยาวถึงสะโพก เอกมันต์ ใส่กางเกงหนังสีดำ แป๋งมือเบส ออกแนวคาวบอย แต่ที่แน่ ๆ ทุกคนเป็นฮิปปี้ การไว้ผมยาวคือความจำเป็นแห่งยุคสมัยของการเป็นนักดนตรีอันเดอร์กราวนด์ เวลามันกระทบแสงไฟสยายฟูฟ่องอยู่บนเวที มันสวยงาม มันมหัศจรรย์ มันลึกลับ ไม่เชื่อคุณลองไปดูบันทึกการแสดงของ Led Zeppelin คุณจะเห็นภาพลักษณ์ของ โรเบิร์ท แพลนท์ นักร้องนำที่ผมยาวสยายสวยงาม..” นี่เป็นประโยคของ เอกมันต์ มือกลอง ที่ให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ของวงบนเวที..มันเป็นยุคสมัยของคนผมยาวอย่างแท้จริง ทุกสิ้นเดือนสัปดาห์สุดท้าย แหลม จะปรากฏกายในชุดสีดำพร้อมกีตาร์คู่ใจที่ร็อคผับเป็นงานประจำ ความพิถีพิถันของเขาอีกอย่างบนเวทีคือ การให้ความสำคัญกับการเล่นโซโล และโซโลกีตาร์ของเขามันจะต้องกังวานโดดเด่นกว่าเครื่องดนตรีอื่น เอกลักษณ์ของเขาก็คือ ต้องใช้ไมค์อีกตัวไปจ่อไว้ที่หน้าตู้แอมป์ เพื่อเพิ่มพลังขับให้กับเสียงกีตาร์โดดเด่น เสียงที่พวยพุ่งออกมาจึงเต็มไปด้วยพลังแห่งจิตวิญญาณกีตาร์ที่พุ่งออกมาผ่านนิ้วทั้งห้าของเขา บนการเดินทางตัวเลขอายุ 75 แหลมบอกว่า “ผมต้องให้คนนวดนิ้วก่อนขึ้นเวที เพราะเมื่อแก่ตัวลง พลังงานนิ้วมันจะอ่อนล้า ต้องปลุกมันด้วยวิธีการนวด ผมคยได้ยินว่า มือกีตาร์ฝรั่งเขาทำประกันนิ้วกันไว้ น่าเสียดายที่เมืองไทยไม่มี เวลาแฟนเพลงจับไม้จับมือกับมือกีตาร์ ฝรั่งเขาจะหวงแหนและระมัดระวังพอสมควร ถ้านิ้วคุณเจ็บ คุณก็หมดสิทธิ์เล่นกีตาร์...” แหลม มอร์ริสัน ผ่านการแต่งงานมาหนหนึ่ง แต่ต้องแยกทางกัน มีบุตรสาวคนหนึ่ง (น้องแน็ท) เป็นดาราละครทีวีช่อง 7 เคยออกอัลบั้มมาชุดหนึ่งเป็นภาษาอังกฤษ ชื่ออัลบั้ม If You Go You Break My Heart ประสบความสำเร็จพอสมควร ชื่อจริงของเขา วิชัย นวลแจ่ม ครั้งหนึ่งเคยเปลี่ยนชื่อเป็น รุ่งศักดิ์ อิสราภรณ์  ตอน V.I.P. ลงมาทัวร์ กรุงเทพฯ แต่ไม่ว่าจะเปลี่ยนชื่อเป็นอย่างไร ชื่อ แหลม มอร์ริสัน ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่าคำภีร์ใด ๆ ของนักบวช และตำแหน่งของเขาได้รับการสถาปนามาจากประชาชนคนหลงใหลร็อคแอนด์โรลล์ค่อนประเทศ มอบตำแหน่งให้เขาอย่างเต็มใจ ปัจจุบัน แหลม มอร์ริสัน ยังเล่นดนตรีสดอยู่ทุกค่ำคืนที่บาร์ บลูส์ แฟคทอรี่ พัทยา และที่ เดอะ ซิลล์ ซอยเขาน้อย และทุกสิ้นเดือนประจำที่ร็อคผับ ย่านราชเทวี “เขาคือผู้พาผู้คนไปสู่นิพพานบนเสียงกีตาร์ของเขา..” คนคอร็อคย่านราชเทวีกล่าวชื่นชม “ใครก็ตามที่ริเริ่มจะเล่นกีตาร์ ดู แหลม มอร์ริสัน เป็นตัวอย่าง..นี่คือแนวทางแห่งความสำเร็จที่เขาฝากไว้ให้เรา..” มือกีตาร์รุ่นกระเตาะกล่าวไว้ “บนการเดินทางของนิ้วบนเส้นลวดหกสาย ใครไม่รู้จัก แหลม มอร์ริสัน..ไม่ควรจะเป็นคนร็อคแอนด์โรลล์..” สาวกของเขากล่าวไว้เช่นกัน “ผมรักคนร็อคทุกคนบนโลกใบนี้..ผมพูดกับประชาชนของผมด้วยเสียงกีตาร์...ผมจะเล่นจนกว่าดินฝังศพจะกลบหน้า กีตาร์คือชีวิต จิตวิญญาณของผม ไม่มีมันก็ไม่มี แหลม มอร์ริสัน ในวันนี้....” แหลม พูดแล้วก็ขออนุญาตขึ้นเวทีในค่ำคืนนั้น แล้วเสียงเพลงอันเดอร์กราวนด์ก็แผดสนั่นพวยพุ่งออกมาจากตู้ลำโพง ชาวนาบางคนที่หลงพลัดเข้ามาในบาร์แห่งนี้ (บาร์จันทร์เพ็ญที่อุดรธานี) บอกว่า เสียงคำรามของดนตรีแนวอันเดอร์กราวนด์ เหมือนคำรามของฝนฟ้าคะนองมาพร้อมพายุก้อนมหึมา มันถีบหัวใจของเขาจนกระดอนออกมาจากนอกเนื้อ สักครู่ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมากลางกบาลของเขา เสียงกีตาร์ของแหลม มอร์ริสัน ทำลายประสาทอันยุ่งเหยิงของเขาปลาสนาการไปเสียสิ้น.. แล้วเขาก็บรรลุนิพพานไปกับเสียงกีตาร์ของแหลม มอร์ริสัน ในคืนนั้น..   เรื่อง: พายุหิน กูรู